کلم الناس علی قدر جنبه اش و لاغیر

به قول دوستی ده نوع خوراکی را یکجانبایدبه بچه داد.حیف ومیل می کندوخودش هم نمی فهمدچه خورده چه نخورده.حالاآدم بزرگ ها هم همین طورند: ظرفیت محبت زیادی راندارندواگرببینند هوابرشان می داردکه نکندخبرهایی است و خودشان نمی دانند.آدم بزرگ ها جنبه ی دوست داشته شدن ودوست داشتن شان خیلی کم است حتی کم ترازبچه ی دوست ما یادوست بچه ی ما.برخلاف بچه ها که هرچه دوستشان بداری بیشترجواب می گیری ودامن برچیدن وچپ نگاه کردن وپنهان شدن درقاموس شان نیست.ما آدم ها یا آدم بزرگ هابایدازبچه ها یادبگیریم که پاسخ دوست داشته شدن دوست داشتن است و بالعکس نه لب ورچیدن واخم کردن وپس نشستن! شما چه طورفکرمی کنید؟